"Ik zit eindelijk op de weekendschool!"

1990, Rotterdam Delfshaven

Mijn 10-jarige ik heeft dromen en nachtmerries. Dromen om in de toekomst een succesvolle arts te worden, maar ook nachtmerries voor diezelfde toekomst die zo ver en onzeker lijkt. Waar nu in Rotterdam Delfshaven de über-hippe woonwijk ‘Little C’ is gevestigd, was toen mijn grootste nachtmerrie. Opgroeiend tussen de prostituees, pooiers en drugscriminelen leek mijn toekomst allesbehalve rooskleurig.

Mijn warme thuis met hardwerkende en liefhebbende ouders was een belangrijke en stevige basis, maar de buitenwereld speelde ook een grote rol. Educatie was het sleutelwoord. “Ga studeren, dan schop je het ver en heb je een kans om de getto achter je te laten.” Dat is wat ik altijd hoorde. Want anders ben je kansloos. Puur en alleen om de wijk en buurt waar je in opgroeit. Ik zag geen andere uitweg dan te studeren en te streven naar het hoogst haalbare.

In mijn weg naar de toekomst heb ik heel vaak de verkeerde afslag genomen. Arts worden bleek een utopie te zijn, ik viel in een zwart gat. Had ik in mijn tijd maar een IMC Weekendschool gehad, waar ik mijn passie en talent kon ontdekken. Zodat ik niet steeds zou verdwalen en de weg naar mijn toekomst steeds langer en oneindiger zou worden. Had ik maar meer mensen om mij heen gehad die vertrouwen hadden in mijn kunnen, mijn capaciteiten en vaardigheden. Op het moment dat die kring van believers ontbreekt, krijg je een stempel, een stigma voor de rest van je leven waar je tot op de dag van vandaag last van hebt en niet van je kunt afschudden. Sommigen van ons worden met een gouden lepel in de mond geboren. Sommigen van ons worden met een houten pollepel op de rug geboren. Kansrijk versus kansloos. Terwijl we tegen de één opkijken, kijken we neer op de ander.

De wijk waar je geboren bent bepaalt of jij kansrijk of kansloos bent. Maar voor mij niet meer. Terwijl zowel binnen als buiten Rotterdam, Rotterdam Zuid als minderwaardig wordt gezien, zie ik bij mijn leerlingen een kansrijke toekomst. Leerlingen met dromen en ambities, voor wat zij kunnen bereiken in de toekomst. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor hun families. Want saamhorigheid is het grootste goed in zogenaamd kansloze wijken. Ik maak daar namens ons, de weekendschool-familie, met alle liefde deel van uit.

Elke zondag geef ik mijn leerlingen een knuffel, een aai over de bol, een klopje op de schouder, maar vaak genoeg ook een preek. Het zijn mijn kanjers, mijn toppers, onze toekomst. Ik probeer hen te stimuleren en te motiveren. Duidelijk te maken dat niemand hen hun dromen of ambities kan afpakken, maar dat we wel samen ons best kunnen doen hoe we hun talenten en passies kunnen ontdekken en vormgeven.

Mijn motto voor dit schooljaar is ‘Be Better, Do Better’. Dat wens ik ook voor de weekendschool. Voor mijn huidige en toekomstige collega’s. Als je voor ons, de weekendschool, kiest dan is dat vrijwillig, maar na binnenkomst niet vrijblijvend.

Weet en wees je bewust dat we hier te maken hebben met kinderen van vlees en bloed, met gevoelens en sommigen uit zeer kwetsbare situaties. Wees niet de zoveelste die deze kinderen de rug toekeert, die hen zielig vindt, die niet in hen gelooft of als kansloos ziet. Maar wees juist diegene die hen bij de hand pakt, de weg wijst, die stimuleert, motiveert en gelooft.

2024, Rotterdam Zuid

Na een lange reis ben ik eindelijk thuis en ben nu diegene geworden die ik in mijn jeugd heb gemist. En zo is voor mij het cirkeltje rond. “Ik zit eindelijk op de weekendschool!”

Ayça is jaarcoördinator van IMC Weekendschool, locatie Rotterdam Zuid.